O termo bilingüismo fai referencia ó uso de  dous idiomas por parte dun individuo ou dunha sociedade. No plano individual podémonos referir a un bilingüismo pasivo, que consiste na comprensión de dúas linguas pero coa posibilidade de elaborar mensaxes só nunha delas, e a un bilingüismo activo que implica o dominio oral e escrito das dúas. Cando nunha sociedade se empregan dúas linguas estamos diante do que se coñece co nome de  bilingüismo social.

            O termo diglosia aplícase a aquelas situacións nas que se dá un emprego codificado de diversas linguas ou diferentes modalidades da mesma lingua. Esta situación podemos atopala tanto en contextos de bilingüismo social como en casos de monolingüísmo, aínda que é máis frecuente no primeiro contexto.

            A situación sociolingüística de Galicia podemos considerala de diglosia, observándose claramente que unha das linguas que coexisten, o galego, é propia dos estratos con   menos poder, con menor prestixio social e empregada polas capas sociais máis desfavorecidas economicamente. A outra lingua, o castelán, está identificada coma o idioma da cultura, do poder e das situacións formais.

            As linguas representan, para a maior parte da sociedade, funcións diferentes e por iso existe sempre un desequilibrio a favor da lingua alta(A) que serve para a realización de calquera tipo de funcións , tanto formais coma coloquiais, fronte a baixa (B)  que unicamente se emprega en rexistros menos formais. Isto estase modificando nos últimos tempos como consecuencia do ascenso da lingua B, o galego, a novos niveis de uso, pero existindo aínda no fondo un grave proceso de desgaleguización, sobre todo entre a xente nova das cidades. A identificación do castelán con factores positivos provocou que moitos pais galegofalantes decidisen falarlles ós seus fillos nesta lingua, producíndose unha extensión do castelán a sectores nos que nunca fora empregado tradicionalmente.