Xeneralidades

        -        No galego non hai tempos compostos con haber, polo que non se poden empregar formas como: *había calado ou *hemos feito ( calara, fixemos ).

        -        As primeiras e segundas persoas de plural do copretérito ( pretérito imperfecto de indicativo ), do pretérito de subxuntivo ( pretérito imperfecto ), do antepretérito ( pretérito pluscuamperfecto ) e do pospretérito ( condicional ) levan acentuación grave e non esdrúxula: cantabamos, sabiades, cantasemos, partirades, cantariamos... e non: *cantábamos, *sabíades, *cantásemos, *partírades, *cantaríamos... que son castelanismos.

        -        A segunda persoa de singular do pretérito de indicativo, remata sempre en –s : cantaches, colliches, deixaches...

        -        Os verbos rematados en –cer e –cir, excepto facer, dicir e derivados, son completamente regulares. Temos que evitar, polo tanto, formas como *traduxen, *conduxo, *obedezco... que son en realidade: traducín, conduciu, obedezo.

        -        Os verbos acabados en –uír son regulares en galego: inclúo, inclúe, inclúa... e non *incluio, *incluie e *incluia. Na primeira e segunda persoa do plural do copretérito levan unha diérese sobre o i, para sinalar que este forma sílaba por si mesmo e non ditongo: incluïamos, contribuïades.

        -        Os verbos en –aer, -oer, -aír, -oír introducen un – i - entre a raíz e a desinencia cando esta empeza por o ou por a: caio, caiamos, moio, oia...

        -        Algúns verbos cambian o e da raíz por un i en certas formas do presente de indicativo, en todo o presente de subxuntivo e na segunda persoa de singular do imperativo. Son estes: servir, sentir e derivados, seguir e derivados, mentir, desmentir, ferir, malferir...

            Pres. de indicativo: sirvo, serves, serve, servimos, servides, serven.
            Pres. de subxuntivo: sirva, sirvas sirva, sirvamos, sirvades, sirvan.
            Imperativo: sirve, servide.

        -        Outros verbos cambian o u da raíz en o na 2ª persoa de singular e na 3ª do plural do presente de indicativo. É o caso de acudir, bulir ( e rebulir), cubrir e derivados, cumprir ( ser preciso ), cuspir, durmir, engulir, fundir ( render ), fuxir, lucir e derivados, mulir, muxir, pulir, ruxir, sacudir, subir, sufrir, sumir ( e consumir ), tusir, ulir, urdir, xunguir, xurdir.

            Pres.de indicativo: subo, sobes, sobe, subimos, subides, soben.

MODELO DE CONXUGACIÓN DOS VERBOS REGULARES

        As formas do futuro de subxuntivo coinciden nos verbos regulares coas do infinitivo conxugado. Este tempo, o futuro de subxuntivo, a penas ten usos xa no galego actual, sobre todo no na lingua oral, aínda que pervive na lingua escrita en linguaxes moi concretas, por exemplo a xurídica e a administrativa.

        O infinitivo ten dúas formas, unha invariable e impersoal e outra conxugada e persoal, con morfemas de número e persoa. O emprego desta segunda forma é voluntario, baseado normalmente en razóns de expresividade, e o seu emprego  está condicionado a unhas determinadas regras:

        1-   Cando o suxeito do infinitivo é diferente ó do verbo principal: con apurares un pouco, acabaremos antes.
        2-  Cando vai precedido de preposición ou locución prepositiva, teña ou non o mesmo suxeito có do verbo en forma persoal: antes de marchardes, pechade todo ben.
        3-  Cando, aínda tendo o mesmo suxeito có verbo principal, vai a unha distancia considerable para non deixar claro cal é o seu suxeito: quedaron durmidos, e sen poder ir de excursión, ó non oiren o espertador.

      Hai moitos verbos que en castelán funcionan como pronominais, mentres que en galego non. Estes son algúns dos que non se deben empregar con pronome reflexivo: abrandar, adormecer, afrouxar, almorzar, apodrecer, apurar, atrasar, baixar, caer,  calar,  cargar, casar, cicatrizar, coller, comer, curar, deixar, demorar, desfondar, desinchar, dislocar, enfermar, escapar, escordar, esperar, espertar, estreitar, fracturar, inchar, incrementar, marchar, merendar, morrer, parar, quedar, rachar, rebentar, recordar, rir, romper, sentar, sorrir,  terminar, tropezar, xogar...

        Son polo tanto incorrectas expresións deste tipo:

                *Cainme no medio da rúa.
                *María casouse o sábado pasado.
                *O neno adormeceuse rapidamente.

        O correcto é:

                Caín no medio da rúa.
                María casou o sábado pasado.
                O neno adormeceu rapidamente.